Przewlekła choroba nerek (PChN) jest częstym schorzeniem związanym ze znaczną chorobowością i śmiertelnością z przyczyn sercowo-naczyniowych.1,2 Obecność CKD szacuje się na poziomie do 14% dorosłej populacji w USA wraz ze starzeniem się populacji i przyczyniającymi się czynnikami ryzyka, takie jak cukrzyca (DM) i nadciśnienie stają się bardziej powszechne.3 Na przykład około 40% pacjentów z cukrzycą przejawia pewien stopień niewydolności nerek. [4]

Mimo, że wiąże się to z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, brak jest podejść terapeutycznych opartych na dowodach, aby kierować procesem decyzyjnym u pacjentów z PChN. Ta luka w wiedzy klinicznej jest szczególnie istotna przy ustalaniu PChN, ponieważ korzyści z terapii ustalone dla populacji niezwiązanych z CKD mogą nie obejmować osób z chorobą nerek. Chociaż w wielu próbach porównano przezskórne i chirurgiczne podejście do rewaskularyzacji wieńcowej, żaden nie był skoncentrowany wyłącznie na pacjentach z CKD lub obejmował znaczny odsetek uczestników z niewydolnością nerek.5-7 Analizy z kohort opartych na rejestrze również dały niespójne wyniki w odniesieniu do różnych rewaskularyzacja w populacjach CKD.

Continue reading „Porównawcza skuteczność pomostowania aortalno-wieńcowego”

Okun (wydanie z 18 października) opisuje głęboką stymulację mózgu, która ostatnio została opracowana jako skuteczna metoda leczenia choroby Parkinsona. Przeanalizowaliśmy dane z obrazowania czynnościowego rezonansu magnetycznego (MRI) dotyczące zmian w łączności z powodu stymulacji głębokiego mózgu u 13 pacjentów z chorobą Parkinsona, którzy byli badani w stanie spoczynku. Aby zidentyfikować węzły najbardziej związane z głębszą stymulacją mózgu, zastosowaliśmy podejście oparte na teorii grafów, 2,3, a mianowicie podejście oparte na danych, znane jako odwzorowanie centralne w charakterze wektora własnego4. W tym podejściu woksel otrzymuje dużą wartość, jeśli jest silnie skorelowany z wieloma innymi węzłami, które są centralne w obrębie sieci; jest to podobne do algorytmu PageRank używanego przez Google. To centralne podejście jest niezależne od hipotezy a priori i może być użyte do zbadania zmian łączności we wszystkich regionach m ózgu.
Rysunek 1. Continue reading „Stymulacja glebokiego mózgu w chorobie Parkinsona”

Mirza i jego współpracownicy (1 grudnia) raport zachęca do uzyskania wyników dotyczących leczenia podtrzymującego niraparibem u pacjentów z rakiem jajnika z nawrotem zapalenia platyny. Zalecamy jednak ostrożność. Wzrost przeżycia wolnego od progresji z leczeniem podtrzymującym u kobiet z rakiem jajnika nie powodował historycznie zwiększonego całkowitego przeżycia.2,3 Wszyscy pacjenci z nawrotowym rakiem jajników będą wymagać późniejszej terapii w nawrocie. Niraparib może wywoływać oporność krzyżową na tę chemioterapię, powodując, że nawracająca choroba jest bardziej oporna. Brakuje danych dotyczących czasu przeżycia wolnego od progresji, a następnie leczenia i przeżycia całkowitego w celu potwierdzenia, że ten okres wolny od leczenia nie został utracony bez korzyści. Sugeruje się także, że wybór niedoboru rekombinacji homologicznej (HRD) może nie być wymagany u pacjentów z genem BRCA1 typu dzikiego lub BRCA2 typu dzikiego.

Obliczanie ryzyka zmiany skali populacji u osoby z dwoma allelami ryzyka dla choroby niedokrwiennej serca w locus 9p21 (rs4977574) ze współczynnikiem szans 1,29 na allel ryzyka G i częstością alleli ryzyka 0,49. W ocenie ryzyka sercowo-naczyniowego Khera i wsp. (Wydanie z 15 grudnia) obejmuje polimorfizmy pojedynczego nukleotydu, które są związane z poziomami lipidów w wyniku ryzyka genetycznego, nawet jeśli poziomy lipidów są uwzględnione w konwencjonalnych równaniach przewidywania ryzyka dla choroby wieńcowej serca. Ponadto, punktacja nie była skalowana do średniego ryzyka populacji, biorąc pod uwagę rozkład alleli ryzyka w populacji.2 W przykładzie podanym w tabeli S2 w dodatkowym dodatku do artykułu (dostępny na stronie) dana osoba ma dwa ryzykują allele w locus 9p21 (rs4977574). Podany iloraz szans dla allelu ryzyka (G) w tym locus wynosi 1,29, a iloraz szans dla dwóch alleli ryzyka (w porównaniu z AA) wynosi 1,665. Jeśli jednak wziąć pod uwagę czę stość alleli ryzyka (0,49), wówczas iloraz szans dla tego locus w populacji ogólnej wynosi 1,304 (ryc. Continue reading „Ryzyko genetyczne, styl zycia i choroba tetnic wiencowych”

Analiza pierwszorzędowego przeżycia w teście Prostate Testing for Cancer and Treatment (ProtecT) Hamdy et al. (Wydanie 13 października) testowano pod kątem równości we wszystkich trzech interwencjach (aktywny monitoring, chirurgia i radioterapia). Ponieważ nie było znaczącej różnicy między leczeniami, porównywanie par interwencji bezpośrednio nie jest możliwe. Ponadto leczenie niskiego ryzyka raka prostaty ma minimalny wpływ na przeżycie w ciągu pierwszych 10 lat po postawieniu diagnozy. W każdej grupie było od 108 do 120 mężczyzn z umiarkowanym ryzykiem zachorowania na raka. Dlatego też próba była słaba, aby pokazać różnice związane z leczeniem. Continue reading „10-letnie wyniki w miejscowym raku prostaty”

Zgodność z działaniami kontrolnymi była dobra, bez dowodów na różnice między dwiema badanymi grupami. Ogółem, 173 z 182 pacjentów (95,1%) w grupie chemioradioterapii i 170 z 178 pacjentów (95,5%) w grupie z radioterapią ukończyło radioterapię w docelowej dawce, przy 172 pacjentach (94,5%) i 166 pacjentach (93,3%), odpowiednio , otrzymując docelową dawkę z opóźnieniem krótszym niż tydzień. W grupie chemioradioterapii 174 pacjentów (95,6%) otrzymało co najmniej 80% docelowej dawki mitomycyny C; 171 pacjentów (94,0%) i 146 pacjentów (80,2%) otrzymywało 80% dawki fluorouracylu odpowiednio w 1. i 4. tygodniu. Kolejne 6 pacjentów (3,3%) otrzymywało zmniejszoną dawkę fluorouracylu w 1. Continue reading „Radioterapia z lub bez chemioterapii w inwazyjnym raku pęcherza moczowego AD 4”

Biopsja kości i densytometria zostały wykluczone przez niewielki rozmiar pacjentów i ich niepewny stan kliniczny. Wyniki
Charakterystyka pacjentów
Tabela 1. Tabela 1. Charakterystyka pacjentów na linii podstawowej. W sumie 11 pacjentów, 7 dziewcząt i 4 chłopców, zostało zapisanych między październikiem 2008 r. A grudniem 2009 r .; wahały się w wieku wyjściowym od 2 tygodni do 3 lat (tabela 1). Continue reading „Terapia zastępująca enzymy w hipofosfatazji zagrażającej życiu AD 3”

Wyniki oceniano na 52 tygodnie.14 Zapisaliśmy mieszkańców społeczności, którzy mieli opiekunów, którzy albo z nimi mieszkali, albo odwiedzali ich co najmniej raz dziennie. Uprawnieni uczestnicy spełnili standaryzowane kryteria kliniczne15 dotyczące prawdopodobnej lub możliwej umiarkowanej lub ciężkiej choroby Alzheimera, przepisywano donepezyl w sposób ciągły przez co najmniej 3 miesiące i otrzymywali dawkę 10 mg przez co najmniej poprzednie 6 tygodni oraz mieli wynik od 5 do 13 na standardowym badaniu stanu mini-mentalnego (SMMSE, w którym wyniki mieszczą się w zakresie od 0 do 30, z wyższymi wynikami wskazującymi lepsze funkcje poznawcze). 16 Ponadto, każdy zalecany klinicysta przepisujący lek rozważał zmianę leczenia uzależnienia od narkotyków (tj. zatrzymanie donepezylu lub wprowadzenie memantyny) na podstawie wytycznych Narodowego Instytutu Zdrowia i Doskonałości Klinicznej (NICE) 3 w tym czasie, dyskusji z pacjentem i opiekunami oraz oceny klinicznej lekarza. Pisemną zgodę na udział w badaniu uzyskano od uczestników, jeśli uznano, że mają zdolność do wyrażenia świadomej zgody, a główni opiekunowie wyrazili pisemną świadomą zgodę na własne zaangażowanie i zgodę na zaangażowanie pacjentów. Pacjenci byli wykluczani, jeśli mieli ciężkie lub niestabilne warunki medyczne, przyjmowali memantynę lub byli uważani za mało prawdopodobnych do przestrzegania schematów badań. Continue reading „Donepezil i Memantyna na umiarkowaną i ciężką chorobę Alzheimera AD 2”

Wolałaby mniej terapii i mniej długoterminowych efektów ubocznych. Przed publikacją artykułów, które pojawiają się w tym wydaniu czasopisma, przypuszczałbym, że z powodu braku kilku wcześniejszych zaostrzeń w przypadku braku terapii kontrolnej byłoby bezpiecznie zmniejszyć dawki jej leków. Co więcej, artykuły dostarczają dowodów, że niezależnie od historii klinicznej, obecny poziom kontroli astmy u pacjenta stawia ją przy minimalnym ryzyku poważnych objawów astmy przy którymkolwiek z trzech wyborów terapeutycznych. Niemniej jednak, może zauważyć nieznaczne różnice w kontroli objawów wśród trzech schematów leczenia. Jest jednak gotowa tolerować pewien wzrost objawów, jeśli wystąpią. Continue reading „Leczenie łagodnej, długotrwałej astmy czesc 4”